چو شیرین در مداین مهد بگشاد

ز شیرین لب طبقها شهد بگشاد

پس از ماهی کز آسایش اثر یافت

ز بیرون رفتن خسرو خبر یافت

که از بیم پدر شد سوی نخجیر

وز آنجا سوی ارمن کرد تدبیر

بدرد آمد دلش زان بی دوائی

که کارش داشت الحق بینوائی

چنین تا مدتی در خانه می بود

ز بی صبری دلش دیوانه می بود

حقیقت شد ورا کان یک سواره

که می کرد اندرو چندان نظاره

جهان آرای خسرو بود کز راه

نظر می کرد چون خورشید در ماه

بسی از خویشتن بر خویشتن زد

فرو خورد آن تغابن را و تن زد

صبوری کرد روزی چند در کار

نمود آنگه که خواهم گشت بیمار

مرا قصری به خرم مرغزاری

بباید ساختن بر کوهساری

که کوهستانیم گلزار پرورد

شد از گرمی گل سرخم گل زرد

بدو گفتند بت رویان دمساز

که ای شمع بتان چون شمع مگداز

تو را سالار ما فرمود جائی

مهیا ساختن در خوش هوائی

اگر فرماندهی تا کارفرمای

به کوهستان ترا پیدا کند جای

بگفت آری بباید ساختن زود

چنان قصری که شاهنشاه فرمود

کنیزانی کزو در رشک ماندند

به خلوت مرد بنا را بخواندند

که جادوئی است اینجا کار دیده

ز کوهستان بابل نو رسیده

زمین را اگر بگوید کای زمین خیز

هوا بینی گرفته ریز بر ریز

فلک را نیز اگر گوید بیارام

بماند تا قیامت بر یکی گام

ز ما قصری طلب کرد است جائی

کزان سوزنده تر نبود هوائی

بدان تا مردم آنجا کم شتابند

ز جادو جادوئیها در نیابند

بدین جادو شبیخونی عجب کن

هوائی هر چه ناخوشتر طلب کن

بساز آنجا چنان قصری که باید

ز ما درخواست کن مزدی که شاید

پس آنگه از خزو دیبا و دینار

وجوه خرج دادندش به خروار

چو بنا شاد گشت از گنج بردن

جهان پیمای شد در رنج بردن

طلب می کرد جائی دور از انبوده

حوالی بر حوالی کوه بر کوه

بدست آورد جائی گرم و دلگیر

کز او طفلی شدی در هفته پیر

بده فرسنگ از کرمانشهان دور

نه از کرمانشهان بل از جهان دور

بدانجا رفت و آنجا کارگه ساخت

به دوزخ در چنان قصری به پرداخت

که داند هر که آنجا اسب تازد

که حوری را چنان دوزخ نسازد

چو از شب گشت مشگین روی آن عصر

ز مشگو رفت شیرین سوی آن قصر

کنیزی چند با او نارسیده

خیانت کاری شهوت ندیده

در آن زندانسرای تنگ می بود

چو گوهر شهربند سنگ می بود

غم خسرو رقیب خویش کرده

در دل بر دو عالم پیش کرده